Dąbrowszczacy nie będą bohaterami Krowodrzy

– Dąbrowszczacy? A co to k… jest!? – pomyślałoby zapewne 99,9 proc. osób przejeżdżających przez skwer czy ulice, którym patronowałby ten oddział. To prawda, że historia o nich zapomniała. Ale to akurat dobrze dla nich. Bo historia pamięta, że z rzekomym faszyzmem walczyli ramię w ramię z bolszewikami. Którzy kilka lat wcześniej zagłodzili na śmierć kilka milionów Ukraińców. Potem ci sami bolszewicy strzelali w tył głowy polskim oficerom. Gdyby tym ludziom się o tym przypomniało, to nie pytaliby już: – co to k… jest? – tylko wyrywali tę tablice z korzeniami.

No to uporządkujmy fakty. Dąbrowszczacy to grupka żołnierzy-romantyków, którzy w czasie wojny domowej w Hiszpanii walczyli przeciwko reżimowi Franco. Nie chcę teraz polemizować czy był to rzeczywiście reżim czy tylko reżimek. Nie chcę mi się kłócić także w sprawie samej postaci generała – przypominam jedynie, że jako jedyny europejski przywódca miał jaja, żeby powiedzieć Hitlerowi: – pocałuj mnie w dupę. To jest nieistotne ze względu na jeden fakt. Taki, że Dąbrbowszczacy byli szkoleni i walczyli razem z bolszewikami. I to tymi najgorszymi z NKWD. Może mieli dobre intencje. Może wierzyli w to co robią. Ale za taniec z komuchami nie powinni dostać ani ulicy, ani skweru, ani złamanego grosza.

Tym właśnie różnią się Żołnierze Wyklęci od Dąbrowszczaków. Tym, że przemilczanie historii tych pierwszych działa na ich niekorzyść. Natomiast wgłębianie się w historię Dąbrowszczaków tylko ich pogrąża. To naprawdę fajna ciekawostka historyczna i materiał na prace magisterską dla ambitnego studenta. Ale Rondo? Ulica? Skwer?

Żołnierze Wyklęci walczyli o wolną Polskę. Nie taką w której towarzysze broni Dąbrowszczaków wyrywali Polakom paznokcie. Nie taką w której towarzysze broni Dąbrowszczaków zakopują zwłoki zabitych przez siebie Polaków niczym psy pod płotem. Nie taką w której towarzysze broni Dąbrowszczaków ogniem i gwałtem budowali konstytucyjny ład.  Żołnierze Wyklęci nie byli ludźmi z kryształu – co już ustaliliśmy. Ale walczyli w sprawie bez wątpienia słusznej. Dąbrowszczacy z kolei – jacy by nie byli – walczyli o… No właśnie, o co?

Na koniec chciałbym zwrócić się do autora tekstu o Dąbrowszczakach. Marku! Nie bierz tego tekstu do siebie. Osobiście potraktuj tylko to, że niebieski szalik jest bardziej stylowy od czerwonego. I jeśli kiedykolwiek ktoś będzie chciał nadać jakiemuś miejscu w Krakowie imię Marka Tobolewskiego, to będę pierwszym, który się pod tym podpisze. Ale Dąbrowszczacy!? A pfe!