RMI zastawił “Sam”

Studenci wrócili do Krakowa! Są już wszędzie! Korkują nasze miasto, zastawiają nasze bramy wjazdowe i rozjeżdżają oponami nasze ostatnie trawniki w mieście. To oni – studenci. Z podkarpackiego, świętokrzyskiego, łódzkiego i śląskiego. Od 1 października zaludniają Kraków wraz ze swoimi samochodami, a rdzenni krakowianie muszą dzielić z nimi ulice, parkingi i bloki.

Ale jak tu z takimi dzielić, skoro jeździć nie potrafią, parkować nie potrafią, a nawet mieszkać nie potrafią, bo jak tylko okrzepną w swoich klitkach, to zaraz robią imprezy. I często do samego rana i spać nie dają. Mówi się na nich bezosobowo, najczęściej przy użyciu trzech liter rejestracji z ich samochodów. – TBU zastawił wjazd do sklepu. Straż Miejska musiała go odholować – relacjonuje mój znajomy, który na studentów zwykł mówić: RMI.

Mój inny znajomy, kiedy szuka wieczorem miejsca na parkingu, widząc stojące na chodnikach lub zastawiające bramy wjazdowe samochody studentów, mawia: – Tylko RBR/TOS/SCZ/EPA może tak stanąć, słoiki ich mać.

I stają. Często tak, że ręce się załamują same i pytanie o to, kto dał takiemu delikwentowi prawo jazdy, ciśnie się na usta. Obcy takiemu „słoikowi” strach – stanie na środku chodniku, zastawi wyjazd, a nawet zastawi inny samochód. I nic. Zamyka auto i idzie do swojej nory, choć on sam powie, że idzie „na mieszkanie”.

Jednak jeszcze bardziej niebezpieczni są w ruchu. Gdy zapali się zielone światło – dopiero szukają jedynki. Wjeżdżając na duże rondo, ze światłami i tramwajami, zachowują się niczym lud prymitywny w spotkaniu z cywilizacją. Wpychają się, wjeżdżają na niewłaściwy pas i zajeżdżają drogę, szukając po omacku uczelni lub swojego nowego mieszkania. – Mój blok zmienił się w akademik – opowiada sąsiad. I rzeczywiście, od kilku dni w windzie spotykam codziennie nowych lokatorów – spuszczają skrępowani głowy, boją się powiedzieć „dzień dobry” i nerwowo zaciskają dłonie.

Często wprowadzają się w asyście rodziców, którzy wniebogłosy wyklinają właścicieli mieszkań, za to że przy wynajmowaniu nie wspomnieli o tym, że nie ma windy. I wnoszą biedacy cały majdan, który przywieźli z odległych wiosek w nadziei, że ta inwestycja zwróci się i pociecha ze „słoika”, zmieni się w młodego wykształconego z wielkiego miasta.

A my – dumne krakusy – patrzymy na nich z góry i śmiejemy się, bo są jedynymi, którzy czytają ogłoszenia spółdzielni zawieszone przed windą. A oni też się boją, czytając o Krakowie jako o mieście noży i maczet, czy do swojej rodzinnej miejscowości, na weekend nie „zjadą” bez rąk, nóg, a może nawet głowy.

Kraków jakieś 100 lat temu liczył sobie ok. 100 tys. mieszkańców. Im dalej od Alei Trzech Wieszczów, tym więcej było pól uprawnych, domów wiejskich i stodół. To właśnie ludność napływowa zmieniła Kraków z miasteczka w metropolię. Na przełomie lat 40. i 50. kolonizowali oni Nową Hutę. Na przełomie lat 60. i 70. zasiedlili Widok, Kurdwanów, Kozłówek czy Azory. Teraz podobnie –  budowane nowe osiedla, choćby Ruczaj czy Kuźnica Kołątajowska, także zasiedlane są przez przez przybyszów spoza Krakowa. To właśnie przybysze z zewnątrz pomogli w budowie wielkiego Krakowa i większość z nas jest potomkiem kogoś, kto przyjechał tu z wioski po wykształcenie, pracę i rozrywkę. Spytajcie rodziców albo dziadków – na 99% okaże się, że ktoś z nich jest przybyszem z wioski, który zapewnił nam wygodne życie rdzennego krakusa.

I tak sobie rozmyślam o tym wszystkim spacerując po Krakowie i widzę samochody, zaparkowane tak, że w kieszeni otwiera się przysłowiowy nóż. Podchodząc bliżej okazuje się, że na rejestracji tych aut, często widnieje szlachetne i królewskie „KR”. To tylko przypomina to, o czym wolimy zapomnieć – wszyscy jesteśmy słoikami.