Skorzystał z wolności słowa i ma. Krótka rozmowa z człowiekiem, który założył ironiczną stronę i policja zabrała mu komputer

Zawsze chciałem zrobić krótki wywiad z Józefem K. z kafkowskiego „Procesu”. Myślałem, że sprawa jest beznadziejna. Do czasu, kiedy policja po sąsiedzku odwiedziła Krzysztofa i zabrała mu narzędzia pracy. A wszystko dlatego, że założył ironiczną stronę na Facebooku.

Jak się dowiedziałeś, że możesz być terrorystą?

Od panów z policji, którzy przyszli do mnie w sobotę i ściągnęli mnie z placu zabaw.

Możesz znaleźć winę?

Nie.

To dlaczego przyszli?

Sam nie wiem tak do końca. Generalnie chodziło o to, że pokazywałem bombę po to, żeby tę bombę zrobili. To art. 255a kodeksu karnego: „Kto rozpowszechnia lub publicznie prezentuje treści mogące ułatwić popełnienie przestępstwa o charakterze terrorystycznym w zamiarze, aby przestępstwo takie zostało popełnione, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.”

Ale przecież zdjęcie tych butelek i świeczki przekazała mediom sama policja.

No więc właśnie. Zapytałem, czy podobne zarzuty mają przygotowane dla redaktorów wszystkich gazet, które je opublikowały.

Poszedłbym dalej. Skoro zdjęcie udostępniła policja, to być może powinna ścigać samą siebie?

To jest pytanie do wydziału wewnętrznego policji. Być może powinna.

Co było dalej?

Wróciłem do domu. Zrobili mi przeszukanie.

Ale śniadania, ci nie zjedli? Bo w „Procesie” zjedli…

Śniadania nie, ale mieli chętkę na butelkę węgierskiego wina. Wiesz – płyn w plastiku.

Bomba?

Butelka była PET. Zabrali mi komputer i telefon. Wręczyli wezwanie.

Ile będą to trzymać?

Nie wiem, jak to dokładnie jest. Prawniczka mi powiedziała, że mogą to trzymać do pół roku.

Masz tam jakieś nieskończone prace?

Mam. Rzeczy do pracy, fuchy, materiały dla studentów. Rozgrzebane prace literackie. Chciałbym to mieć.

Stawiłeś się na komendzie?

Z panią adwokat. Opowiedziałem o swoich motywach, podałem ze słownika, co to jest ironia i wyjaśniłem jak została zastosowana w tym konkretnym przypadku, zapewniłem, że nie mam zamiaru stosować ani zachęcać do przemocy. Na potwierdzenie odesłałem do swojej przedmowy do książki, którą wydałem (“Anarchia i chrześcijaństwo” Ellula), w której odwołuję się do Ewangelii, a tam jest napisane, że nie należy stosować przemocy. Tak mówił jeden Cieśla z Galilei. Generalnie dowiedziałem się, że oni tylko wykonywali rozkazy i nic nie wiedzą, a w domyśle dało się wyczuć, że chodziło o to, iż inna służba, być może ABW, im to zleciła.

Strona mi mignęła gdzieś przed oczami tylko, ale tam było na przykład zdjęcie soku Kubuś?

Było. Podpisałem je: strzeżmy się, bo zaraz może wybuchnąć. Żeby był akcent lokalny, to zrobione na placu zabaw w Bronowicach.

Jak się czuje obywatel po drugiej stronie lustra?

Jak Alicja. Zjedz mnie, wypij mnie… Nie wiesz, czy masz się bać, czy śmiać.

A po co ta strona powstała?

Chciałem zwrócić uwagę na sprawę warszawskich anarchistów, których oskarżono o przygotowywanie zamachu z pomocą dwóch plastikowych butelek, pudełka po pizzy i świeczki. Nie wiem, czy możemy to mówić, bo może to zostać odebrane jako instruowanie, jak zrobić bombę. Oni zostali aresztowani i chodziły słuchy, że są bardzo źle traktowani. To poważna sprawa. Policja poinformowała, że wiedziała o planowanym „zamachu”, a mimo to nie przeciwdziałała mu.

Skoro tak, wydaje mi się dość oczywiste, że rzecz ma być uzasadnieniem dla ustawy antyterrorystycznej.

Może ta niewspółmierna reakcja wynika z tego, że trafiło w miękkie?

Ciekawe jest to, że druga strona podjęła polemikę. Choć w nieco dziwny sposób. To trochę jak w tych bajkach o misiu i zajączku, w których zajączek wytyka misiowi błąd i dostaje za to po głowie.

Ja się zastanawiam, skoro przyszli do Ciebie, czy ktoś może być pewny, że policja do niego nie przyjdzie? Trochę jest w tym „prywaty”, bo podobno wpadają o szóstej, a lubię się wyspać.

Skoro za założenie strony przychodzi do misia z brzuszkiem, który ma dwójkę dzieci i pracuje 50 godzin tygodniowo, to mnie się wydaje, że nikt nie może być pewny, że nie zapukają. Ktoś zapyta, czemu to zrobiłem pod nazwiskiem? A dlaczego nie? Z jednej strony nie spodziewałem się takiej reakcji. Z drugiej uważałem, że pod satyrą, zwłaszcza, że w poważnej sprawie, trzeba się podpisać nazwiskiem. To uwiarygadnia stanowisko i tak trzeba robić.

Jak rodzina?

Dziewczyny się wystraszyły. Młodsza córka jest jeszcze bardzo mała, więc wiele nie zauważyła. Ale starsza się rozpłakała. Żona się wystraszyła i zrobiła mi bezterminowego bana na aktywizm.

Powiem tak: skorzystałem z wolności słowa i mam.

*

Stanowisko policji znajdziecie na portalu Love Kraków – TUTAJ.