Węglu, pozwól żyć

Truły, trują i truć będą – takie wnioski płyną z konferencji zorganizowanej wczoraj przez Krakowski Alarm Smogowy w „Czułym barbarzyńcy” przy Powiślu. W tym przypadku nie chodzi o obrady parlamentarne (choć tu również bez zmian), ale pyły węglowe i węglowodory aromatyczne.

Miało być inaczej. Niestety – o czym pisaliśmy wczoraj – zarząd województwa małopolskiego w projekcie uchwały zezwolił na dalsze stosowanie pieców węglowych. Przeciwne tej decyzji są m.in. władze miasta. Czy zatem mamy jeszcze szansę zaczerpnąć świeżego powietrza? Owszem. Najłatwiej – wyjeżdżając na wieś lub czekając, aż „dojrzeje” wiosna i skończy się sezon grzewczy. Jest jednak światełko na końcu sztolni. Przyjęty projekt to legislacyjny bubel, który może zostać uchylony przez sąd administracyjny. Zarząd, podejmując decyzję, po prostu nie zapoznał się z ekspertyzami dotyczącymi warunków poprawy jakości powietrza lub zwyczajnie je zignorował. W efekcie nie tylko nadal będziemy wędzić się jak oscypki, ale dodatkowo zabulimy z naszych podatkowych kieszeni za odkręcenie błędów i wypaczeń wojewódzkiej elity.

Piece węglowe odpowiadają za ok. 40 proc. emisji pyłów zawieszonych w Krakowie, a także 68 proc. emisji wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych (benzo(a)piren). Mimo sympatycznej, wonną łąką zalatującej nazwy węglowodory aromatyczne to szczególnie zjadliwe dziadostwo. Powstają m.in. wskutek spalania plastiku. Stanowią także główne kancerogeny dymu tytoniowego: cyjanowodór i formaldehyd przy benzo(a)pirenie to mięczaki. Według infografiki z broszurki KAS stężenie tego związku w krakowskim powietrzu wynosi 10,2 ng/m3. Tylko o 125 razy więcej niż w Londynie (0,081 ng/m3). Nic dziwnego, że w rankingu najbardziej zanieczyszczonych miast Europy przygotowanym przez „New York Times” Kraków znalazł się na trzeciej pozycji. Pierwsze dwa trofea zgarnęła Bułgaria. Ale sam węgiel nie wywindowałby nas na podium. Można podejrzewać, że chlubne trzecie miejsce zawdzięczamy przede wszystkim krakowianom „utylizującym” w swoich piecach tworzywa sztuczne. Dziękujemy!

I oddajemy głos Andrzejowi Gule z KAS:

„Badania lekarskie i epidemiologiczne pokazują, że przez zanieczyszczenie powietrza rocznie umiera w Krakowie od 300 do 600 osób. Narażenie na tak wysokie poziomy zanieczyszczeń, z jakimi mamy do czynienia w Krakowie, prowadzi do licznych schorzeń. Możemy mówić m.in. o wysypie nowotworów złośliwych, zachorowań na raka płuc i chorób górnych dróg oddechowych. Narażenie na te tragicznie wysokie stężenia rakotwórczych i mutagennych substancji również negatywnie odbija się na rozwoju płodów i dzieci. Badania opublikowane w czasopiśmie „Lancet” pokazują, że dzieci, które są narażone na tak wysokie stężenie zanieczyszczeń, z jakimi mamy do czynienia w Krakowie, mają większe trudności w nauce. Zatem jakość powietrza odbija się na rozwoju intelektualnym przyszłych pokoleń krakowian.”

 (Komentarz redakcji: teraz wiecie, skąd się biorą krakowscy maczetnicy.)

„Z ekspertyz sporządzonych w ciągu ostatnich dwóch lat na potrzeby Urzędu Marszałkowskiego wynika, że warunkiem koniecznym – ale nie wystarczającym – dla przywrócenia jakości powietrza w Krakowie do poziomów bezpiecznych dla naszego zdrowia i życia jest wprowadzenie całkowitego zakazu stosowania paliw stałych. Takimi danymi dysponował zarząd, przyjmując decyzję o podjęciu uchwały oddalającej zakaz korzystania z pieców węglowych i zastępując go rozwiązaniami połowicznymi. W efekcie przyjęty tydzień temu Program Ochrony Powietrza dla województwa małopolskiego jest dokumentem, który można wyrzucić do kosza. Nie trzeba chyba dodawać, że to gigantyczne marnotrawstwo publicznych pieniędzy. Konsultacje społeczne w tej sprawie toczyły się przez ponad rok. Podczas tych spotkań nie widziałem ani jednego radnego, oprócz marszałka i wicemarszałka. Żaden radny sejmiku w ciągu całego roku nie zabrał głosu na temat Programu Ochrony Powietrza.”

Jak to było? Radny kradnie, a całe miasto na dnie? Nie wyolbrzymiamy: bumelka, zaniedbania i szkolne błędy władz samorządowych oraz wynikające z nich straty finansowe to de facto kradzież publicznych pieniędzy.